The Good, the Bad and the Ugly 1966 یک فیلم شگفت انگیز دیگر از سرجیو لئونه است. فیلم خوب، بد و زشت خوبی های زیادی در مورد آن دارد و اساساً یکی از بهترین وسترن های ساخته شده است. شاید در نگاه اول هیچ چیز جدیدی در مورد داستان وجود نداشته باشد، اما نکته اینجاست، لئونه به وسترن هالیوودی ادای احترام می کند و با وجود سادگی اولیه، پیچیدگی عمدتاً در شخصیت های فیلم نیز وجود دارد. صرف نظر از ساده یا پیچیده بودن، خوب، بد و زشت داستانی جذاب و درخشان دارد.
اما دارایی های دیگری نیز وجود دارد که خوب، بد و زشت را بسیار خوب می کند. دیالوگ ها همیشه عالی هستند، در حالی که کارگردانی لئونه یک بار دیگر عالی است. شخصیت ها عالی هستند و فوق العاده بازی می شوند. کلینت ایستوود یکی از بهترین بازی های خود را در اینجا انجام می دهد، و الی والاک کاملاً بازیگر است و بیش از یک همتای او. من همچنین تحت تأثیر لی ون کلیف قرار گرفتم که او را از High Noon و مواردی از این دست شناختم، اما او در اینجا تأثیر بیشتری می گذارد. فیلم خوب، بد و زشت همچنین خشن ترین سه گانه است و یکی از خشن ترین های این ژانر است و اصلاً چیز بدی نیست.
سرعت فیلم هم درست بود، با وجود اینکه فیلم نزدیک به سه ساعت طول می کشد، هرگز خسته کننده یا کسل کننده نیست. بهترین چیزها در مورد خوب، بد و زشت، بصری و امتیاز انیو موریکونه است. فیلم شگفت انگیز به نظر می رسد، فیلمبرداری فوق العاده است و تصاویر و مناظر گسترده بسیار عاشقانه ساخته شده اند. موسیقی موریکونه حتی تاثیرگذارتر از آن است، این یکی از بهترین موسیقی‌های فیلمی است که تا به حال شنیده‌ام، و اگر بخواهم بگویم بهترین موسیقی موریکونه کدام بوده است، بلافاصله این را می‌گویم.